Ayasofya, yetim çocuk, doğduğu yerde,

Uyu müslüman uyu, FÂTİH'in nerde...

Sen ki bir çağın başladığı mabedsin,

Bu haline bu can nasıl sabretsin...

Minaren göğe doğru boynunu bükmüş,

FÂTİH gören mihrâba bir hüzün çökmüş...

Ağlayan duvarlar,  'HU' diye inler,

Dinle bak, rüzgar birşeyler söyler...

Ayağa kalk, vakti mi şimdi durmanın,

sen ki son kalesin, yokmu dermânın...

Bu dava sırtında acıtan bir yük,

Senin kubben dünyadaki küffardan büyük...

Bırak soğuk mermer, bir başına kalsın,

Şanlı ordu uyandı, kandiller yansın...

Bir sabah uyanır o kan yeniden,

ALLAH der kalkarız düştüğümüz yerden...

Sen bize emanetsin, İstanbul’un fethinden,

Selam olsun sana, sultan FÂTİH'ten...