“Size ne oldu ki birbirinizle yardımlaşmıyorsunuz?” Saffat25

"Ey Muhammed! De ki;
Eğer siz Rabbimin rahmet hazinelerine sahip olsaydınız, FAKİRLİK korkusunu yine de elden bırakmazdınız. Doğrusu insan çok cimridir".. İSRA100

İki sene önce ilçemizde, temsilcisi olduğumuz vakfımızın ”Suriye ye Yardım Tırı” kampanyasında, birçok vatandaşımızın duyarlılığı sayesinde Hendekten bir tır dolusu gıda,temizlik malzemesi ve battaniye gönderebilmiştik.

Bu kampanyanın çalışmalarını yaparken de yine birçok vatandaşımız gelip “Biz kendi insanımıza yardım etmek istiyoruz.”demişlerdi.

Bizler de; yönetim kurulumuzun isteğiyle ilçemizde bir Aile Birimi oluşturulmasına karar verdik.Rabbimin izniyle çalışmalara başladık ve gücümüz nihayetinde şu an ilçemizde 63 ihtiyaç sahibi aileyi inceledik,araştırdık ve kaydımıza aldık.

Aslında bizim için bu çok büyük bir sorumluluktu.Meşakkatli ve zor bir çalışmaydı.

Kayıt için gittiğim evlere girdiğimde gördüğüm manzaralar ise ibret verici oluyordu.Çok zaman eve geldiğimde evimdeki eşyamdan,giydiğim kıyafetlerden ve asıl önemli olanı ise yediğim yemekten utanır oldum.

İhtiyaç sahibi aileleri tespit ve ziyaret ederek kayıt ediyorduk.İşin bu kısmı iyiydi.Ama sorunlar ve çekilen zorluklar anlatılmaya başlanınca o yüzlere bakmak,o gözlerle karşılaşmak bu işin can alıcı kısmıydı.

O yüzlerde sıkıntıların ve zorlukların izleri,o gözlerde ise sana bakan umut ışıkları vardı.

Evet… belki dua ediyorlardı Allah a…Ama yine de insanoğlu onlar için bir medetti.

Çoğu sığınılacakları bir kapı gibi görüyordu kendi kapılarına gelenleri…

Mutlu oluyorlardı sayıldıkları,değer verilip ziyaret edildikleri ve farkedildikleri için…

Üç sene oldu…ailelerimize kah yardım götürdük kah onların seslerini duyurduk.Yardımseverler sayesinde onlara bazen bir nefes olmaya çalıştık.

Bitti mi? tabi ki bitmedi.

Ailelerimizden irtibat telefonumuz arandığında hala içim sıkılır.

“Abla nasılsın iyi misin diye aradım” der karşımdaki.

“Ben iyiyim de sen nasılsın?”derim ama bilirim bir sıkıntısı olduğunu.

İster inanın ister inanmayın…Başka şeyler sorarak alırım asıl söylemek istediklerini.

Ama o anlatırken ben utanırım insanlığımdan.

Pazar artıklarını toplayarak yemek yaptım derse bir kadın,

Fırın fırın dolaşıp hangisi ekmek verirse alıp getiriyorum derse bir kadın,

Ayağı topal kalmış ve işyerinde çuvalı taşıyamadığı için kovuldum derse bir adam,

Süt isteyip de olmadığından içemeyip sabaha kadar ağlıyorsa bir çocuk,

Üşüyoruz derken,yetişemiyorum derken,alamıyorum derken utanan o insanları dinlerken,

Ben… utanıyorum insanlığımdan.

Vallahi de billahi de UTANIYORUM…

Allah a emanet olun…