Her inançlı insanın içinde yardımseverlik duygusu vardır diye düşünüyorum. Vakıfta görevli olduğumu bilen ve beni tanıyan kişilerle karşılaşmalarımda, sohbetlerimizde mutlaka yapabilecekleri bir şey olduğunda yardımcı olabilecekleri ve onlara haber vermemi isterler. Ben de haber vereceğimi söylerim.

İnanın bu tür ilgilere karşı sanki o yardımların bana yapılacağı kadar seviniyorum. Bir mağdurun daha ihtiyacı görüleceği için içim biraz daha rahatlıyor.

 Hemen çalışmalarıma yani,aile tespitlerime başlıyorum.

Bizim işimiz yardımseverle ihtiyaç sahibi arasındaki köprüyü oluşturmak.

Ancak bana ısrarla yardımcı olmak istediklerini belirtenlerin bir çoğu iş ciddiyete binince çeşitli bahanelerle kaçıyorlar. Genelde yaşadığım sorun bu... Çok kızıyorum ve çok sinirleniyorum.

 Bu konuyla ilgili yaşadığım bir olayı anlatmak istiyorum.

Bizim, ilçemizdeki mağdur ailelerle de ilgilendiğimizi bilen yemek şirketi günlük yemek verebilecekleri söyleyerek 10 ailemizin bilgilerini (telefon ve adres) istediler.Çok sevindim ve hemen hazırlayıp listeyi gönderdim. Hastalandığım için 10-12 gün denetleyemedim.

İyileşir iyileşmez de yemeklerin yerine gönderilip gönderilmediğini öğrenmek için ailelerimizden birini telefonla aradım. Aldığım cevap ise kimsenin gelip gitmediği.

Öyle kızdım ki ama ne fayda… Hemen aracı kişiyi aradım. Yine bahaneler yine çeşitli sorunlar.

Arkadaşım ben mi size teklif ettim, hadi teklif eden ben olayım da sen niye böyle bir sözü veriyorsun.

Bu insanların içinde yaşlı tek başına yaşayanlar, hasta olanlar ve kalabalık yaşayan aileler vardı. Sevinmiştim. Çünkü kimleri yemeklerini yapamıyor, kimileri de yetiştiremiyordu.

Sıcak bir yemek boğazlarından geçecekti, mutfak masrafları biraz olsun rahatlayacaktı.

Onlar için büyük bir umuttu…Benim için de…  Gelelim bir de varlıklı kişilerin akıl vermelerine…

Bu durumu da yaşarken karşımdaki kişilere o kadar sabrediyorum ki… Bana söyledikleri sözlerden bazılarına paylaşayım.

“Ailelerinize yardım yaparken düzenli yardım yapmalısınız.” “İlçemizdeki öğrenci yetimlerimize burs vermelisiniz.” gibi.

Doğru bunları ben onlardan çok istiyorum. Çalışmalarım ve çabalarım da hep bu yönde.

Ancak benim kaynağım sizlersiniz. Sizler bunları düşündükleriniz kadar destek de çıkarsanız  sorun ortadan kalkacaktır. Yetim bir öğrencimize burs vermek isteyen oldu. İlçemizden yetim ve üniversite öğrencisi olan bir kızımıza yönlendirdik. Hatta tüm bilgilerini dahi belge olarak sunduk. Sonuç yine hüsran oldu.

Üç ay 50TL gönderdi, sonrası yok.

Çocuk için o miktar bile bir umuttu… Beni bir sorun mu var diye aradığında inanın şaşırdım.

Başka bir sponsor da bulamadık. Elimize verilen yetim paralarından biraz yardımcı olabildik.

 İşte yaşadıklarımız bunlar ve benzerleri.

Amacım insanların hatalarını ortaya çıkarmak değil. Bizler sadece tespit ve kayıt ederiz. Bugüne kadar kimseye yardım etmesi için isteklerde bulunmadım. Bana yardımcı olmak istediklerini bildirenlere aracı oldum.

 Sözüm; yardımsever görünüp de iş ciddiye binince  bahanelerle kaçan UMUT  TACİR’lerine,

Sözüm; bana dokunmayın ama şöyle yapsanız iyi olur diyen AKIL HOCA’larına,

 Biz işimizi en iyi şekilde yapmaya çalışıyoruz ve uğraşıyoruz.

Sizler yeter ki ve lütfen UMUT VERMEYİN ,UMUDUN KENDİSİ OLUN!

 Allah a emanet olun…