Paylaşmak denilince bazı insanların aklına maddi paylaşımlar gelir.Ama benim sizlere anlatmak istediğim manevi paylaşımların diğer insanlara verdiği mutluluk ve size verdiği huzur.

İlçemizde yapmış olduğum vakıf hizmetlerinde yaşamış olduğum olayların bende bıraktığı izlenimler  “manevi paylaşımların insanları daha mutlu ettiği” olmuştur.

Göreve yeni başladığım ilk yılda elimden geldiğince çaba gösteriyordum.Bana verilenleri bir an önce ihtiyaç sahiplerine ulaştırmaya çalışıyor,daha çok daha çok bir şeyler götürmek istiyordum.İhtiyaç sahibi  insanları ve çocuklarını tanıdıkça onların sıkıntılarını gidermek için gönlüm çok şeyler yapmak istiyordu fakat benim gücüm de bir yere kadardı.Gittiğim toplantılarda,bulunduğum meclislerde sözümün yettiğince ailelerimi ve durumlarını anlatıyordum.Hatta beraber gidip hem ziyaret edip hem de insanların farkında olmaları için teklifler,öneriler sunuyordum.Elim boş dönünce de kızgınlığımla çaresizliğim arasında kalıp duruyordum.

Halbuki bir güler yüzün bile sadaka olduğunu bildiren  Efendimiz’e(S.A.V),

“Bir müminin bir mümine duasını asla geri çevirmem.” Diye buyuran Yüce Rabbimize (C.C.) dayanmak varken niye böyle üzüntülere girmişim ki…

Aslında ailelerimin kapılarına gıda,giyim vs. bırakmakla her şey  bitmiyormuş ki…

Evime gelen  dertli bir hanım kardeşimizi daha önceki bir yazımda da anlatmıştım. Belki okumuş olanlarınız varsa hatırlayabilir. Derdini anlattı anlattı ,ben sadece bir saat onu dinledim,sonra ayağa kalktı “Aman be Esma  abla bana bir ferahlık geldi ki sorma,sen bana yardım versen belki bu kadar rahatlamazdım” demişti giderken.

O zamanlar vakıfta yeni görev almıştım ve elimde de ona verebileceğim hiçbir şey yoktu.Dinlemekten başka…

Dertler paylaşıldıkça azalır bu demek olsa gerek…

Üç senedir hamdolsun görevimi yerine getirmeye çalışıyorum.Bu arada birçok insanlarla ve bir çok yaşantılarla da tanıştım.Çok şükür ki artık zor günlerini atlatıp kendi ayakları üzerinde duran ve yaşantılarını yoluna koyan birçok ailem var.

Zannetmeyin ki ben onlara giderken hep gıda ve eşya gibi yardımlar götürdüm. Hayır…

Benim ailelerime söylediğim bir söz vardır:

Ben de sizin gibi aciz bir kulum.Ne yaratabilirim ne de söz verebilirim.Rabbimin hazinesi büyük gönderirse seve seve sizlere getiririm.Ama bir kardeş,bir abla veya eksikliğini hissettiğiniz biri olabilirim.Sizinle mücadele eder,sizinle beraber çözüm bulmaya çalışırım.

İşte bu sözler inanın, hayatın zorluklarını yüklenen ve bu zorluklardan çıkmak için çırpınan o insanların gözlerinde öyle ışıltılar yayıyor ki görmenizi isterim.

Mağdurluklarının ezikliği içinde süklüm büklüm duran o çocukların yanaklarına kondurduğunuz bir öpücük,başlarını samimi duygularınızla okşamanızın onlarda bıraktığı izleri yaşamanızı isterdim.

Kardeşlerim anlatsam daha neler neler anlatırım.Değil bir yazı iki yazı roman olur derler ya…

Bunları ben bizzat yaşadım.Sizlere de tavsiye ederim.

Önceden tanımadığım,onların da beni tanımadığı birçok insanlarla şimdi kardeş olduk.Kimi Adanalı,kimi Muşlu,kimi Ağrılı,kimi Konyalı,kimi Rizeli.

Hatta Halepli…

Bu böyle uzar gider.

Ne fark eder ki insan işte…

Bazen ekmeği suyu paylaşmışız bazen de derdi kederi…

Ne mutlu ki paylaştıklarımızla gönül köprüleri kurmuşuz,kardeş olmuşuz,dost olmuşuz.

Tüm samimi duygularımla söylüyorum,

Dertlilerle zamanını paylaş,çıkış yolu bulamayanla aklını paylaş,şaşıranla inancını paylaş.

Yeter ki sen paylaşmayı bil.

Çünkü paylaştıkça çoğalacaksın…

Allah a emanet olun…