Doğdu insan, öldü insan,
ne var ne yok gördü insan...
Ömür nakış, ördü insan,
kaçıp giden zaman kaldı...

Anlamadı, gezdi tozdu,
imân tartısını bozdu...
dünya eriyen bir buzdu,
elinde bir katre kaldı...

Kalmadı bir dost kelâmı,
buydu belki imtihânı,
Hancıda terketti hânı,
kül olmuş bir ocak kaldı.

Dil unuttu, En-el Hakkı,
ziyân olan ömre baktı...
derdi matlûbu bulmaktı,
çürüyen bir beden kaldı...

Bu halleri kime desin,
zehir aşı kimler yesin...
İSMAİL'im boynum kesin,
İBRAHİM'e Rahmân kaldı...

Kul olmalı, önce O'na,
gecikipte kalma sona...
Nankör engin bu söz sana,
Hakk'tan gayrı kimin kaldı...