Neyin kavgası!

15,16, 17 yaşlarındaki gençleri koparan şey ne hayatlarından?

Büyümenin cazibesi mi, yoksa cahilliklerin bedeli mi?

Neler oluyor bize?

Niye yaşıyoruz, niye ders almayı öğretemiyoruz, niye durduramıyoruz olanları?

Niye kalem tutan eller yerine silahı, bıçağı, suç aletlerini tutan ellerin fazlalığına şahit oluyoruz.

Niye dertlerimizi konuşarak çözmek yerine; kaba kuvvetle, güç gösterisiyle çözmeye çalışıyoruz.

Sorgulamadığımız her şey bir gün dönüp dolaşıp başımıza geliyor niye görmüyoruz.

Nerde hata yapıyoruz?

Aile eğitiminde mi, mektep eğitiminde mi?

Neyi eksik yapıyoruz ki, saygıyı, edebi ahlakı unutturuyoruz. 

Büyütmek için binbir emek verdiğimiz çocuklarımızı, sokak ortasında bir kavgada, motor üstünde bir trafik kazasında, yasaklı maddelerin pis tuzağına teslim ediyoruz.

Söz geçmeyen bir nesil yetiştiriyoruz. Öfkeli,doyumsuz, umutsuz, fazla özgüvenli ve ne yazık ki bazen fazlasıyla başı boş.

17 yaşında gençler, öfke duydukları hocalarını öldürme planları yapıp hayata geçiriyor. 

Daha 17 sinde gençler, ölümlü kavgalara karışıp hayatlarından kopariliyor.

Alışılmış düzenin değişen işleyişi, belki hep iyisi olsun diye daha fazla çalışan ebeveyn, hayat şartları, yaşam standartları, bazen bir özenti, bazen de kendini belli etme iç güdüsü...

Onlarca sebeb, tek bir sonuç.

Mutsuz bir gençlik, 

İstikbalsiz hayatlar,

 yüreği yanmış aileler...

Zamana kurban ettiğimiz amaçsız biten bu yaşamların suçlusu kim?

Bunun yanıtını veremediğimiz sürece şahit olduğumuz bu olayların sonu asla gelmeyecek.

Gömleğin düğmelerini iliklemek gibidir hayat, en başta hata yaptığını, sonuna gelmeden anlayamıyorsun.

Yildizlarin  ışık kaynağı aydır. Ay karanlık olduğunda yıldızlarda parıltısını kaybeder. 

Çocuklara ışık saçan ailedir. Ne kadar ışık saçarsak o kadar parlak olur.

Hayata parlayan yıldızlar yetiştirebilmek temennisiyle...