Değirmen taşında öğütmüş beni keder,

benim olan ne varsa gitmişler birbir...
İnsan, dünyayı bâki zanneder,
bilmez ki, süsüyle ömrü tüketir...

Aynayım, her bakan kendini gördü,
yoksa her güzeli güzel mi sandın...?
örümcek, beynime ağını ördü,
ahh kalbim bu acıya nasıl dayandın...?

Aşığım, maşuğa haberim gitmez,
bilmez omuzumdaki ağır yükümü...
Çekerim bin derdi, biride bitmez,
acıyla anlatırlar birgün öykümü...

Râm olur konuşan dillerde biran,
anlatılacak şeyler kalır sonraya...
Bir rüzgar, garip dalları kıran,
aylar yıllar, hasret eker araya...

Sustukça içimde akisler başlar,
biter bekleyişler, tükenir ömür...
Kanayan gözlerde kuruyunca yaşlar,
İnsan her sabah bir daha ölür...