İnsan hem yalnız hem çok kalabalık, hem yorgun, hem mücadeleci….

Yaşam yolculuğunda hepimiz acı, tatlı, iyi, kötü bir şeyler deneyimliyoruz. Belki bazen isyan ediyoruz yerli yersiz. Hunharca bugünü yaşayıp da yaşadık zannediyoruz. Hep gelecek kaygısı ve maddiyatın maneviyata hüküm sürdüğü aceleci ve bir o kadar tamahsız yollar, seçimler…

Eleştirdiğimiz her şeyde ve herkeste bir bakıyoruz ki, bizler seyir defteri yazıyoruz. Evladiyelik fotoğraf çerçevelerinde ve bir o kadar yalancı iç çekişmelerimiz.

Büyüyoruz, yetişiyoruz, akıl veriyoruz ve daha da kabarıyor kolumuz kanadımız. Daha çok para kazandık, daha az baktık gözlerin derinine. Hep eksik hep bir fazla….

Her göz bakarken öksüz, her el dokunmaksızın yetim….

Bir radyo sesinde çocukluğumuz bir keman telinde korkarak attığımız adımlarımız. Hasretiz kendimize, kendisi olmamış bize. Bırak anne düşeyim, kanasın dizim, bırak da doğrulmayı öğreneyim. Düşe kalka düşler yazayım ve sen bir öpücük kondur bugünümüze…

Ne olur kendimi tanımam için izin ver baba, bana saygı duyun, anne ve baba….

Beni gerçekle sevin. Beni iyi mamalarla beslemekten daha çok bana sevginizi hissettirin. Bırakın beni çalsın müziğim, tellerim kopsun, ayaklarım acısın, dizlerim bükülsün ki mücadele etmeyi öğreneyim.

Zirveyi de, dibi de ancak bu şekilde tadabilirim. Ne olur korkularınızı sevgiye dönüştürün. Endişelerinizi alın üzerimden. Beni hapsettiğiniz bu kabuk beni daha güçlü kılmayacak.  Sevginin hakim olduğu bir hisle yol alayım.

Yolum aydınlık, yolum çileli, ama ben her şeye hazırım ve hazır olacağım. Gökle bir, yeryüzü ile iç içe olacağım. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.