Gitmelerini sevdim zaman zaman,
her seferinde biraz daha acıtarak kendimi...
Gitmelerini sevdim,
her gidişinde bir pencere kenarında yollarını gözlemeyi...

Yokluğunu öğrettim önce kendime,
sonra varlığının o büyük hazzını,

(Nasılda zordu sana yokken var demek
ve bile bile dönmeyeceğini,
yinede geleceksin diye beklemek...)

Gitmelerini sevdim bazen,
eski bir yalnızlığı alıp koynuna,
Elveda bile diyemeden,
dokunamadan son bir kez gözbebeklerine,
dilimi kanatıp sessiz sessiz kalmaktan...


VE GİTMELERİNİ SEVDİM ZAMAN ZAMAN,
BİRKEZ BİLE ARDINA DÖNÜP BAKMADAN...
İŞTE O GÜN BÜYÜDÜĞÜMÜ ANLADIM,
MEĞER SEVMEK...SESSİZCE BAKABİLMEKMİŞ ARDINDAN...