Bir sabah uyandığımda dışarı baktım. Her tarafı bembeyaz bir örtü kaplamıştı. Çok sevinmiştim. Hemen arkadaşlarla haberleşip kartopu oynamak için kararlaştık. Giyinip dışarı çıktım ve arkadaşlarım geldi. Kartopu oynamaya başladık. Çok eğleniyorduk. Çöpün yanında ki kedi dikkatimi çekti.

Karı eşelemeye başladı. İlk başta oyun oynuyor sanmıştım. Onun oynaması hoşuma gitti ve oyunu bırakıp kediyi izlemeye başladım. Karın altında kalan bie çöp poşeti buldu. Poşeti parçalamaya çalışıyordu. Kedi oyun oynamıyor yiyecek arıyormuş. O poşete ulaşmak için o kadar mücadele etti ki sonra poşeti aldı ve gözden kayboldu. Ben arkadaşlarımla oynamaya devam ettim. Aradan biraz zaman geçti. Üşümüştük ve evlerimize dağıldık.

 Eve geldiğimde sobanın, odunun, kömürün değerini anladım. Evsiz barksız, kışı dışarıda geçirenler, evlerine odun kömür alamayanları, sokak hayvanlarını düşündüm. Biz iki saat keyfi oyun için dışarıda kaldık ve çok üşüdük. Ya onlar ne yapıyordu? Bütün gün ve bütün geceyi dışarıda nasıl geçiriyorlardı? Sığınacak ne bir evleri ne de yanan bir sobaları vardı. Ne zor durumdaydılar kim bilir.

Bu konuda daha çok mücadele edilmeli. Daha çok çaba gösterilmeli. Zor durumda olan insanlar tek tek araştırılıp yardım eli uzatılmalı. Maddi durumu yerinde olan insanlar, sizlere sesleniyorum. ‘’Kendi keyfim yerinde’’ diyerek sadece kendinizi düşünmeyin. Herkes çevresindeki zor durumda olan insanlara yardım eli uzatırsa bu kış günü soğuktan titreyen çocuklar olmaz. Çocukların bu halini gören anne babalar, evime odun kömür alamadım diye üzülmezler.

Hiç olmazsa bu soğuk günlerde onlara yardım edelim. Sadece insanları düşünmekle bitmiyor. Sokak hayvanlarını da unutmayalım. Onları evlerimize alamıyorsak bile kapılarımıza birer kap yemek bırakırsanız onlara çok büyük bir yardım etmiş olursunuz.

Eğer bunları bile yapamıyorsanız bile en azından Zabıta’yı arayarak bildirmenizi rica ederim.