Evet gerçekten umrumda değilsiniz.
Sahte sevgilerinize, sahte yardımlarınıza zerre ihtiyacım yok.
Bu hayattan bir hayat alacağım var diyordum.
Şöyle doya doya yürüyemediğim için.
İnsanların acıyan bakışlarına muhatap olduğum için.
Üç çocuğumdan bir tanesini dahi kucağımda gezdiremediğim için.
Hele hele tanımaktan büyük onur duyduğum Başbuğum Alparslan Türkeş’in yanında, arkasında yürüyemediğim için.
Hep birilerine yük olma zorunda kaldığım için.
Ankara’nın uzun sokaklarında beni bırakıp kafileyle yürüyemeyen ilçe başkanım ve kardeşimi mecbur bıraktığım için.
En çokta maddi manevi beni taşımak zorunda kalan can ailem için.
Mahalle maçlarında bile kaleye geçmek zorunda kaldığım için.
Ah ahhh bir karadenizli olarak doya doya horon oynayamadığım için.
Bu hayattan bir hayat alacaklıyım diyordum.
Diyordum…
Vaz geçtim…
Bir hayat daha demek.
Cinsel istismara maruz kalan ufacık çocukların acısını bir ömür daha hissetmek demektir.
Şiddet gören anaların bacıların göz yaşlarına tanık olmak demektir.
Engelli kardeşlerimin reklam malzemesi olarak kullanıldığı o lanet günleri hatta haftaları yeniden yaşamaktır.
Yüzüne bakınca maskesinden göremediğimiz riyakarların soluduğu havayı solumaktır.
Bu yüzden hayattaki alacağımdan vaz geçiyorum.
Engelli hayatıma dahil ettiğim koca yüreklere,
Beni ben olduğum için kabul eden dostlara,
Bana bir gün olsun engelli muamelesi yapmayan arkadaşlara,
Hatta neredeyse sağlam raporu veren devletime yanlış olacağını düşündüğüm için bu hayattaki alacağımdan vaz geçtim.
Elli yıldır kahrımı çekenlerin bir elli yıl daha çekeceğine inanıyorum.
Sadece timsah gözyaşları dökenleri artık daha iyi tanıyorum.
O sahtekarların yapmacık pozlarını istemiyorum.
Bir kahvesine kırk yıl adadığım dostuma haksızlık etmeme adına bu hayattan alacağımdan vaz geçiyorum.
Ne 3 Aralık bilmem ne gününü, nede 10-16 Mayıs bilmem ne haftasını artık tanımıyorum.
Sanki sakat oluşumuzun güzel bir şeymiş gibi kutlanmasını artık midem kaldırmıyor.
Çevrenizdeki engellileri seviyorsanız o günleri kutlamayın, kutlatmayın.
Bizim özürlü yada kusurlu olmadığımızı anlatın okullarda, evlerinizde.
İstihdam sorunumuzu çözün muhtaç olmayalım namerde.
Ulaşım sorunumuzu çözün yük olmayalım ailemize, milletimize.
Sonra sizin olan günleri kutlayalım kardeşçe, birlikte.
Bir gün engelli bir kardeşime:
-Bu dünyayı biz sakatlar düzelteceğiz demiştim.
O da bana:
-Reis biz daha ayağımızı düzeltemiyoruz, demişti.
Şimdi o kardeşime burdan sesleniyorum.
Evet kardeşim.
Kafkas kartalım.
Bu dünyayı halden anlayan mangal yürekli biz sakatlar düzelteceğiz, göreceksin.
Göreceksin dur hele…

Sağ kalın Engelsiz kalın.