İnsanlardaki –Tanrı- karmaşıklığı sebebini hep merak etmişimdir. Yönetme arzusu ile dolan benliğinin karşısındaki insana diz çöktürmek istemesi Tanrıcılık değildir de nedir?

Size itaat etmeyen çocuklarınızı, dostlarınızı ya da çalışanlarınızı cezalandırıyor musunuz?

O halde sizde de Tanrıcılık içgüdüsü var demektir.

Yönetmeyi seviyor olabilirsiniz, iyi yönetiyor da olabilirsiniz ve hatta mükemmelsiniz diyelim.

Yönettikleriniz size karşı çıktığında ya da natif yollar üretebilecek söylemleri işittiğinizde onları cezalandırıyorsanız, sizden başka birileri gerçekleri söyleyemez konuma gelmişse…

Artık durup biraz düşünün.

Tanrı-cık mısınız?

Kul olarak gördüğünüz insanlardan biri size inanmıyor ve itaat etmiyorsa, saldığınız korku ve baskı ona etki etmiyorsa artık korkması gereken kişi sizsiniz.

Kural tanımaz ve korkusuz olan her insan eğer içinde biraz da adalet barındırıyorsa onu susturabilirsiniz lakin durduramazsınız.

O sessizce savaşmaya devam edecektir. Bir gün kazanacağını bilerek mücadele edecektir.

Ve sizler onları yönettiğinizi zannetmeye devam edeceksiniz…

Büyük adamlar nerede küçük görünmeleri gerektiğini bilir.

Susturabilirsiniz, engellediğinizi düşünebilirsiniz.

Hayal kurmamızı, umut etmemizi, duygularımızı, düşüncelerimizi durduramazsınız.