Dönemin cumhurbaşkanı İsmet İnönü, göreve nispeten yeni gelmesine rağmen en zor sınavlarından birini verecekti. Takribi 12 yıl kadar sürecek cumhurbaşkanlığının, her saniyesine doğrudan etki edecek bu sınavı üstün bir başarı ile verdiyse de, Türk Milleti ile arası sonsuza kadar açılacaktı. Türk Milletinin diline dolanacak olan, ’’geldi İsmet, gitti kısmet’’ sözünün tarihçesi 18 ocak 1940 yılına dayandırılabilir. Refik Saydam ve Şükrü Saracoğlu’nun da içinde bulunduğu 11. Türkiye Hükümeti döneminde, kabul edilen milli korunma kanunu, İsmet İnönü ve kurmaylarına, ürünlerin fiyatlarını belirleme, gerektiğinde ürünlere el koyma ve uygun görülen kişileri, zorunlu çalışmaya alma yetkisini verecekti. Devletçilik politikası, yüksek dozda uygulanmaya başlanacaktı. Kendini, Nazi Almanyası ve SSCB gibi iki devin arasında sıkışmış halde bulan; Türkiye Cumhuriyeti’nin devlet ricali müthiş bir panik ve kaygı içindeydi. Tepişen devlerin arasında ezilmemek için alınan bunun gibi zor kararlar, beraberinde ödenmesi gereken bazı bedelleri getiriyordu. İsmet İnönü’nün ödeyeceği bedel ise, çok sevdiği Türk Milletinin, kendisine öcü gibi bakacak olmasıydı. Çok uzun yıllardır yokluk çeken yurdum insanı, ailecek bir ekmeği bölüşürken, şimdi devlet baba ekmeğin yarısını almaya gelmişti. Üstüne üstlük ekmeği getiren evin reisini de devlet için çalışmaya veya askere götürücekti. Ah bu İsmet, götürdü bütün kısmeti. İnsanoğlu böyledir, her şeye dokun ama ekmeğine dokunma. Oldu da dokundun mu devlet, millet, ismet tanımaz. İstersen ömrünü savaşmaya harca, cephelerden geri gelme, o ekmeğin bir parçasına el uzattın mı, ismin kıyamete kadar beddualarla anılır. Pek tabi insanlara da kızılmaz. Askere gel demişsin gelmiş, vergi ver demişsin vermiş. Elinde olan son ekmeği de ne sebeple olursa olsun alırsan eğer vay haline, milli şef falan tanımaz sokar yerin dibine.