Geçen yolda yürürken bir araba su sıçratarak deyim yerinde ise baştan ayağa beni sırılsıklam etti.  Arabanın bana yaptığı bu davranış sonrasında öfke, kızgınlık ve bunların altında ise fark edilmemem ve hiçe sayılma duyguları yaşadım. Bir suçlu bulursam belki bu duygulardan ve bu duyguların oluşturduğu baskıdan kurtulurum diye düşündüm. Önce arabayı suçladım. Neden biraz daha dikkat etmiyorsun diye. Sonra bunun hiç mantıklı olmadığını düşündüm çünkü araba cansız ve ne yaptığının farkında değildir. Sonra sürücüyü suçladım. Biraz yavaş gidebilirdi diye. Çünkü yağmur yağınca bizim cadde ve sokaklarımız neredeyse yürünmez hale geliyor. Sonra onu da suçlamanın yersiz olacağını düşündüm ve bilerek yapmamıştır. O da araba gibi ne yaptığının farkında değildir. Belki de bu yolda hiç yürümedi hele hele yağmurlu havalarda hiç yürümedi. Çünkü yürüseydi onun da başına benim başıma gelen gelirdi ve yavaş ya da daha dikkatli sürerdi. Sonra aklıma bu yolu yapan mühendis geldi ve onu suçladım. Çünkü yağmur yağacak ve bu yağmur sulara bu yoldan akacak nasıl yaparsa bu durum ne sürücüler için ne de yayalar için bir sorun olmaz diye hesaplamalar yapması gerekir diye. Sonra onu da suçlamanın bir faydası yok dedim ya da mühendislik mesleğini suçlamanın bir anlamı yok dedim çünkü belki de bu nu yapan bir mühendis değildi. Yapan kişi de iyi niyetle yapmıştır. Özellikle insanlar yolda yürürken ıslansınlar diye de yapmamıştır. Sonra ilgili kurum ve kuruluşlar aklıma geldi ama yine bu kurumları suçlayacak elimde bir delil yoktu. Belki de bu yol ancak bu kadar olabilir diye düşündüm ve onları da suçlamaktan vaz geçtim. En son suçlayacak kişiyi buldum. Bu kadar zamandır niye boşuna arıyorum ki diye düşündüm. Tek suçlu BENDİM. Çünkü o gün, o saat, o dakika ve o saniye niye aradaydım. Eğer bu olmasaydı ben ıslanmayacaktım. Benim suçum sadece o an orada olmak idi o halde bu bana değil herkese olabilirdi deyip kendimi de suçlamaktan vaz geçtim. Rabbim bizi bir işi doğru yapanlardan daha çok doğru işi yapanlardan eylesin…