Konuşmaya çok kelimemiz var. O yüzden susmak bir hayli zor gelir insana. Her şeye verecek bir cevabımız, bir lafımız ve bir tepkimiz vardır. Ancak en önemlisi söylediğimiz kelimeleri kalbimizin de söylemesi.
Kelimeler dilden çıkmamalı kalpten çıkmalı. Her söylediğimiz kelimeye duygumuzu, kişiliğimizi ve benliğimizi katmalıyız.
Özümüzü temsil edecek sözler söylemeliyiz. Sözümüz bize ait olmalı. Tıpkı kültürümüz , dilimiz, geleneğimiz gibi. Ne kadar yazarsak yazalım söylediğimizi özetleyen Mevlana'nın sözü gibi;
Ya göründüğün gibi ol;
Ya olduğun gibi görün.
Kendimizi eleştiriyor muyuz? Kullandığımız kelimeler bizi yansıtıyor mu? Saygılıyız, terbiyeliyiz, ama bu aralar ağzımızdan çok mu hakaret, küfür çıkıyor. O zaman yapmamız gereken tek şey kendimize gelmemizdir. Kelimelerimize çeki düzen vermemizdir.
Özümüze isyan eden kelimeleri atmalıyız sözümüzden. Kendimize gelmemiz için özümüze onu koymalıyız ki; sözümüz onunla başlasın, onunla bitsin ve sonsuzluğa doğru yol alsın. Söz ona gelmişse; çaresiz kalmıştır söz..
Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl.
Muhammedsiz muhabbetten ne hasıl?
