Hendek’te engelli birey olan Zerin Sadıç paylaşımda bulunduğu yazısında “İlçemdeki siyasilerden, devlet erkanlarından, sivil toplum kuruluşlarından, hatta yakın ilişkide bulunduğum dost ve arkadaşlardan utanıyorum. Hangisinin bu güne özel bir engelliyle tek kare paylaşımı var, göreniniz oldu mu? Ben görmedim. Arayanım da olmadı zaten.

İlçemizde 5 dakikalık dahi olsa bir 'farkındalık' aktivitesi yapılmadı. Yazık, sahiden insanlık nereye vardı?

Engelli dedikleri; an-üzül-unut döngüsü içinde yüzüp duruyor. Bu mudur?

Yerel gazetelerde -hemen hemen hepsinin metni aynı olan- 3 Aralık dünya engelliler gününü kutlarız mesajı yayınlattınız, ne geçti elinize? Hiç...

Oldu mu? Yakıştı mı? Yakışmadı!

Üzerini gündelik şeylerle örttüğünüz o bahanelerle bizim düştüğümüz çukurlara düşmekten kaçamazsınız efendiler. Bu öyle bir çukurdur ki, inciten, yarım kalmışlıklarla sinenize oyulmuş, 'geçmiş olsun' dileklerinizle de geçmeyecek bir çukurdur tekerlekli sandalyede hayat idame ettirmek. Bir kez düştünüz mü bir el sizi çekip çıkarmadıkça çıkamazsınız içinden!

Sizlerin, hepinizin birer engelli adayı olmayı bilmeniz bizim bu hissettiğimiz boşluğu doldurmaya yetmezzz! Arayın bizi, bulun bizi, sorun bizi, kabuklardan, dalkavuklardan ayrıştırın bizi!

Gelip görseydiniz keşke bugün gözlerimizi... Bakışlarımız nasılda ele veriyor saklamaya çalıştığımız yarım kalmış çocukluğumuzu...

Sizler su birikintilerine basmadan atlarsınız ama bizler toprağa ayak deydiremeyiz.

Sizler bir yorganın altında ağlarsınız, bizler aynada kendimize bakıp bakıp...!

Toplumda kendini anlatmaktan yorulmayan insanlardan sıra gelmiyor bir türlü bize. Ama bilin ki biz de yaşıyoruz bu dünyada, kıyısından ve albenisiz olsa da!