Şimdi bir boşluktur zaman.
Herşey anlamını yitirmiş gibi.
Ayaklarım yere basmıyor.
Hızlı bir trende yolcuyum sanki.
Bir an uykuya dalıyorum.
Kendimi çobanlık yaparken buluyorum.
İneklerim, buzağlarım, kuzularım.
Herkesten sakladığım kağıtlarım.
Dert ortaklarım.
Annenizden uzakken güzeldir yemekleri.
Yarım bıraktığım yemekler aklımdadır.
Bazen en iyi dost kalemdir kağıttır
Ve en çok babanız yokken vardır
Ey sen..
Ben uykuya dalınca, oyuncaklarını toplayıp yanımdan inen hemşerim
Hala eski aklındamısın.
Belki de en sevdiğin oyuncakların
Bende kaldı farkındamısın.
Elimde koltuk numaram
İçim kıpır kıpır binmişim.
Oysa ölüme giden bir trende
Cam kenarı buldum diye sevinmişim.
Ve böylece bu ömür
Bu ömür her dakika.
Bir buz parçası gibi kendinden eriyecek.
Semada yıldızlardan,
Yerde bu kalemden başka
Yaşayıp öldüğümü kimseler bilmeyecek..
